Want dieren zijn precies als mensen

KAARTEN €15/€14

De online reservatie start op 1 maart 2026 09:00


De telefonische reservatie start op 8 april 2026.

HET STUK - Want dieren zijn precies als mensen

WANT DIEREN ZIJN PRECIES ALS MENSEN - Over de vos Reinaart

Vanaf nu geen vlees meer, roept de nieuwe leeuwenkoning.
Het publiek schaart zich rond het opgeluchte dierenrijk.
De wolf, de beer, de kat, de hond, de ram, de haas, de kip.
We versmelten met een dappere, nieuwe wereld.
Er mag gelachen worden.

Maar.

De krachten van jeugd en ouderdom zijn in strijd.
Om macht. Om aandacht.
De jonge menselijkheid in de dieren ligt onder vuur.
Wat met ingesleten hebzucht en het gegeil naar macht?
Wat met de dieren uit de marge?
De vrouwen? De kleintjes?
De prooien?

De vos trekt zich daar allemaal niks van aan.
Hij steelt, verkracht en moordt. Zoals hij altijd deed.
Nu zal hij zich moeten verdedigen.
Zijn tong verdeelt.

AUTEUR - WILLEM (DIE MADOCKE MAECTE)

Over onze bewerking

“Willem die Madocke maecte” is de anonieme auteur van de middeleeuwse satire Van den vos Reynaerde (1260). Regisseur Jerry Olbrechts bewerkte de beroemde dierenfabel. Hij smeedde de oorspronkelijke verteltekst in verzen om tot een dialoogtekst voor elf spelers - met respect voor de middeleeuwse context, maar zonder de versvorm.

Ook de personages werden herschikt. In het origineel zijn de vrouwen woordenloze bijstaanders, slachtoffers, clichés. In onze versie versmelten “nuancerende” personages als Grimbeert de das en Panser de bever met Haarsint de wolvin, die daardoor gelaagder en krachtiger wordt.

De hond Cortoys wordt in Vlaanderen sinds lang uitgelachen om zijn zielige klacht en Franse achtergrond. Zijn woorden combineren we met die van Fierapeel de luipaard, en hij krijgt het gezelschap van Ronel, een andere hond. Het middeleeuwse verhaal is “statisch”, wat betreft transitiemogelijkheden voor de personages. Bij ons kunnen dienstbare dieren als Cortoys en Ronel steeds meer gezag verwerven. Daardoor worden ze even modern als Reinaart zelf.

Haarsint, Cortoys en Ronel waren personages in de marge. In onze bewerking treden zij krachtig naar voren, en eisen zij hun plaats op. Ze worden vertolkt door jonge acteurs, net als het “nieuwe” gezag: Nobel de leeuw en Belijn de Ram. Zo zetten we eigentijdse gevoeligheden over de spanning tussen de generaties in de verf.

In vormgeving en muziek laten we ons lichtjes inspireren door de grootstadcultuur tijdens de Weimarperiode in Berlijn: een decennium van creativiteit, tolerantie, optimisme en jong enthousiasme, waaraan beurscrisis en nazisme een einde maakten. Ook in onze Reinaart galmen echo’s van honger, complotdenken en polariserende begeerte, die elke nuance wegvreet, en eindigt in een falliet van menselijkheid. Aan het publiek om uit te maken of onze knipoog naar het Duitse Interbellum gerechtvaardigd is.

REGISSEUR - WILLIGHE VANCKENIS / JERRY OLBRECHTS

Willighe Vanckenis is de titel van één van P.C. Hoofts Emblemata Amatoria uit 1611. Hij betekent “vrijwillige gevangenis”, een metafoor voor de liefde. Toneelgroep Willighe Vanckenis is een losvast samenwerkingsverband van een 15-tal vrienden. Sinds 2000 werken we aan theaterprojecten, in openheid en vertrouwen, met lange voorbereidingstijden. Jerry Olbrechts regisseert, en speelt soms mee.

Sinds 1986 ensceneert hij literatuur uit het verleden: grote theaterverhalen, die hij niet zelden vertaalt of bewerkt (Euripides, Carlo Goldoni, Agatha Christie, William Shakespeare, Frank Wedekind, Hans Christian Andersen, Edward Albee, Manuel Puig, Arthur Schnitzler, Anton Tsjechov, August Strindberg, Henrik Ibsen, Dario Fo, Joe Orton, Thomas Mann, Jean Genet, Tom Lanoye). Thematisch speelt hij graag met de spanning tussen groep en individu, herhaling en patroon, redenen om samen te zijn, zingeving en engagement.

Willighe Vanckenis werkt regelmatig samen met andere groepen - niet per se artistieke. In het verleden bundelden ze de krachten met scholen, mensen in armoede, psychiatrische patïenten, mensen met een beperking, dansers, muzikanten, koren, beeldend kunstenaars en al wie hen welkom heette in zijn huis.

Jerry componeert zijn voorstellingen met expliciete aandacht voor hun ritme, en hij gebruikt muziek als een suggestieve leidraad, zelfs als die het niet haalt in de voorstelling. De expliciete keuze voor repertoireteksten belet niet dat hij veel belang hecht aan de choreografie van het lichaam, en de architectuur van lichamen in de ruimte. Performers bewegen vaak in kledij die hij zelf ontwerpt en in elkaar zet. Daarbij, en eigenlijk bij alles in een voorstelling, kan hij ontroerd worden door “aandacht”, “smaak”, “levenskunst”, “details” en “ambacht”. Allemaal gevoeligheden die hij doorkreeg van zijn grootouders.

Voorstellingen van Willighe Vanckenis zijn niet per se kleinschalig, maar streven altijd naar een vriendelijke vorm van familiale “nabijheid” tussen alle aanwezigen. Daarbij herbruiken ze dezelfde zorgvuldig ontworpen decorstukken in verschillende voorstellingen, op zoek naar de meest directe versmelting tussen de beleving van de performers en die van het publiek. Het spel van lichamen en blikken is een aarzelend antwoord op een tijdsgeest, waarin schermcommunicatie onze empathie steeds verder uitholt.